De kloof in de heling
Scott Noelle
www.scottnoelle.com
vertaald door Diana Boskma
De kleine onderzoekskamer in de Planned Parenthood kliniek was te klein voor drie personen. Toch stonden Beth en ik ongemakkelijk tegen de muur terwijl de deur geopend werd en de gynaecologe zich naar binnen wurmde. De stijfheid van haar witte jas was hoorbaar, terwijl ze zich rond de onderzoekstafel manoeuvreerde. Haar manier van spreken was bewust neutraal gehouden toen ze de uitslag vertelde: “De uitslag is positief”.
Het duurde even voordat ik in de gaten had dat “positief” betekende dat mijn vrouw zwanger was van ons eerste kind.
Mijn gedachten sloegen op hol, ik dacht aan allerlei verschillende mogelijkheden voor de toekomst, en de muren van die kleine, raamloze kamer leken op me af te komen. Toen we vertrokken had ik het gevoel dat er een eind gekomen was aan mijn leven als kinderloze volwassene en dat ik aangekomen was in de wereld van het ouderschap.
Maar het was geen gepland ouderschap (nou ja, wij hadden het niet gepland) en mijn emotionele reactie was een onbekend gevoel van vreugde en angst. Ik had er altijd naar uitgekeken kinderen op te voeden, maar ik had verwacht “er klaar voor te zijn” voordat iemand me Pappa zou noemen. Hoewel ik 32 jaar oud was, voelde ik me compleet onvoorbereid op deze taak. Hoe kon ik op verantwoordelijke wijze een kind opvoeden, terwijl ikzelf nog steeds aan het herstellen was van mijn eigen moeilijke jeugd?
Dat gevoel, nu ruim zeven jaar geleden, kwam van een gewaarwording die ik nu “de kloof in de heling” noem, een fenomeen dat zich voordoet wanneer een persoon een gezondere manier van leven zoekt dan de manier van leven die hij of zij op dat moment heeft. In het ouderschap, is dat de kloof tussen de gezonde ideeën omtrent het opvoeden van kinderen waar je bewust voor kiest en hetgeen waar je daadwerkelijk toe in staat bent in het hier en nu.
Het echte opvoeden komt niet alleen voort uit de bewuste intenties van de ouder; het gaat daarbij om de hele persoon – gedachten, lichaam, emoties en geest – als wel de sociale en culturele context waarin het plaatsvindt. Met andere woorden, het is gemakkelijk van gedachten te veranderen, maar het ook daadwerkelijk uitvoeren van die verandering in jezelf is veel moeilijker, zeker wanneer het tegen het algemeen aanvaardde van de gemeenschap en cultuur ingaat.
De kloof tussen de theorie omtrent opvoeden en de praktijk is vol met “rommel”: iedere ouder heeft zijn of haar unieke verzameling angsten, hechtingen, emotionele wonden, behoeften waaraan niet tegemoet gekomen is en verouderde strategieën – en daar bovenop dan nog de externe, socioculturele druk – die onze moeite bemoeilijken om dat te doen waarvan we geloven dat het het beste is.
Neem bijvoorbeeld een thuisbevalling. In de meeste geïndustrialiseerde landen zal het idee om bewust buiten een ziekenhuis of een andere medische setting te bevallen niet bij de meeste ouders opkomen en sommigen kunnen niet begrijpen waarom iemand niet zou kiezen voor een ruggenprik. Wanneer zulke ouders worden blootgesteld aan de onderzoeken omtrent de voordelen van een natuurlijk, niet-medische thuisbevalling, zullen de meeste het idee afwijzen. Sommige zullen toch kiezen voor een thuisbevalling ondanks het cultureel teweeggebrachte wantrouwen in de natuurlijke gang van zaken.
Daarmee is dan de kloof in de heling gecreëerd: logischerwijze en / of intuïtief voelt het verstand iets “goeds” aan in de nieuwe keuze, maar het lichaam en de emoties, etc. zijn “daar” nog niet. Om de kloof te dichten en de nieuwe visie volledig te begrijpen, moeten de ouders hun angsten onder ogen zien en erdoor werken, het liefst voor de geboorte. Ze omringen zich met mensen die ze steunen om de invloed van de negatieven om hen heen tegenwicht te bieden. De moeder leert haar lichaam te vertrouwen. De vader leert het proces te vertrouwen. Wanneer zulke heling plaatsvindt – en vaak vindt het tijdens de bevalling plaats – verbetert dat de ervaring van de bevalling aanzienlijk, ongeacht waar die uiteindelijk plaatsvindt.
Bedenk nu eens dat een nieuwe moeder Attachment Parenting doet. Dan is de kans groot dat de kloof in de heling zich vergroot, in het bijzonder als de moeder zelf huilend in haar wieg gelegd werd en haar natuurlijke behoefte tot hechting werd genegeerd of gekleineerd toen ze een baby was. De kloof kan naar boven komen als wrok tegen het kind en een overweldigende wens om “haar leven terug te krijgen”! Als ze de moed op kan brengen om de onderliggende oorzaak van die gevoelens te zoeken en te helen – en de sociale steun krijgt die ze nodig heeft tijdens dat proces – zal ze inderdaad haar leven terug krijgen. Maar het zal niet haar oude leven zijn, het zal een geheel vernieuwd leven zijn in welke ze zich meer heel zal voelen, vrij, mededogend en met een gezonde hechting met haar kind.
Beth en ik zijn beide door zulke ervaringen gegaan gedurende de laatste zeven jaar. De kloof sluit zich niet in een nacht; voor ons is het een geleidelijk, langdurig helingsproces geweest met af en toe een sprongetje vooruit en vaak een terugval.
Gelukkig bieden de sprongetjes vooruit inspiratie om het vol te houden tijdens de onvermijdelijke terugvallen. Toen mijn oudste dochter Olivia vier jaar was, was er een punt waarop ik mijn geduld aan het verliezen was vanwege haar continue “energieke” gedrag. Wanhopig voor wat kalmte en rust, was ik in de verleiding om mijn kracht te misbruiken om het gedrag te stoppen, maar toen las ik de volgende passage uit Giving The Love That Heals (Liefde geven die heelt): “Je weet dat je oog-in-oog staat met niet doorgewerkte zaken van je eigen jeugd wanneer je met sterke negatieve gevoelens reageert op het gedrag van je kind”. (Hendrix & Hunt, 1997) Ik realiseerde me dat een groot gedeelte van de reden waarom ik last had van Olivia’s gedrag was dat veel van mijn kinderlijke energie was onderdrukt. Mijn hart werd zacht en ik leerde Olivia’s energieke gedrag te waarderen – en dat van mezelf – ook als de dagelijkse chaos me laat verlangen naar simpelere tijden.
Wie zich afvraagt of de status quo wel zo moet zijn, wie bewust zoekt naar een gezondere manier van leven, gaat deze kloof ervaren. Waarom is het dan zo dat velen van ons hard zijn voor zichzelf en anderen – soms zelf zwaar veroordelend – als opvoeden minder dan ideaal is?
Ten eerste, onze cultuur erkent de kloof in de heling niet. Zodra we ons realiseren hoe dingen “zouden moeten” zijn, dan komt er de druk om het dan ook gelijk “goed” te doen – en wel NU! Er is weinig ruimte voor het proces in onze product-gedreven maatschappij. Wat nog erger is, onze cultuur haar concurrerende win-verlies paradigma dwingt ons onze kloven in de heling te verbergen uit angst als “loser” betiteld te worden. Maar dit verbergen verhindert in feite de heling.
Wetend dat we allemaal onze kloven in de heling hebben kan ons helpen voorbij onze veroordelingen over onszelf en anderen te kunnen zien. De kloof is niet goed of slecht; het is een natuurlijk aspect van heling, analoog aan Maslow’s tweede stap van het leren – bewuste incompetentie – een stap vooruit die een stap achteruit lijkt omdat je je meer bewust wordt dat er iets niet juist is.
Ideaal gesproken zou het gevoel dat er iets niet juist is ons eenvoudigweg moeten motiveren een hoger niveau van competentie te ontwikkelen, maar vaak roept het alleen maar gevoelens van schaamte en inadequaat zijn op. We kunnen ons “niet “AP” genoeg voelen” of we zijn “niet “verlicht” genoeg” als ouders, bijvoorbeeld. Zulke gevoelens zijn de belangrijkste gevoelens om het hoofd te bieden: het voorkomt dat we de kracht van de kloof van de heling aanwenden om ons verder te brengen. Als we onszelf bevrijden van de ketenen van veroordeling en schaamte, hebben we meer vrede met de plaats waar we zijn op het pad, ook als we een idealistische visie van hoe we willen zijn omarmen. We kunnen realistisch zijn over welke leercurve (of “helings-curve”) we aankunnen. Verdediging, beschuldigen, verontschuldigen en andere manieren om onszelf te beschermen tegen een gevoel van schaamte zijn niet langer nodig en dit kan een heleboel creatieve energie vrijmaken om verder te versnellen in het helingsproces.
Een ander streven dat voordeel kan hebben bij het erkennen en integreren van de kloof in de heling is “het creëren van een gemeenschap”. Van ouderschapsbijeenkomsten tot thuisonderwijs co-ops tot “intentionele leefgemeenschappen”, niets maakt onze kloof in de heling duidelijker als onze pogingen om boven de norm uit te rijzen van het geïsoleerde alleenstaande familieleven. We dromen ervan bij een moderne “stam” te horen, in welke ouders respectvol en met gevoel met de behoeften van hun kinderen omgaan, kinderen makkelijk vele speelkameraadjes kunnen vinden, en er iemand is voor jou als je dat nodig hebt. Waarom gaat het dan zo vaak fout met deze gemeenschappen?
Als “alternatieve” ouders, hebben we al de uitdaging om met onze individuele kloven in de heling om te gaan. We zijn eraan gewend ermee om te gaan in de relatief simpele context van de familie, maar als we ons verenigen met een grotere sociale groep, wordt de sociale complexiteit gigantisch veel groter. (Reken maar uit….. Een gewoon gezin met een kind heeft maar drie interpersoonlijke relaties: moeder-vader, moeder-kind, vader-kind. In een groep met tien ouders en tien kinderen, kan het aantal relaties oplopen tot 190!) Deze vergroot de sociale complexiteit die brengt de dingen waar ieder individu mee worstelt naar boven en creëert een collectieve kloof in de heling – de kloof tussen het ideaal van een gezonde, interafhankelijke gemeenschap en de realiteit van onze gefragmenteerde gemeenschap.
Om te kunnen overleven en gedijen, moet voor een aankomende groep de gemeenschappelijke behoeften duidelijk zijn over de gedeelde idealen en het moet een ieder zijn individuele en collectieve kloven in de heling erkennen en accepteren. Wanneer dit duidelijk is, kunnen de leden een praktische, meedogende manier vinden om met de op dat moment geldende realiteiten om te gaan terwijl ze meer en meer naar hun visie toe werken.
Zoals met het meeste in het leven is de kloof in de heling als een hologram in welke een patroon van het geheel zit in ieder deel. Er zijn kloven in de heling op het niveau van het individu, de familie, de gemeenschap, de natie en de wereld, en er is een omhooggaande golfbeweging effectief van het individu naar een wereldwijde heling. Je kan deze golfbeweging creëren elke keer als je de hogere visie van je eigen manier van opvoeding omarmt, accepteert waar je nu bent en de kloof de heling laat inspireren.
Scott Noelle leeft in de omgeving van Seattle, samen met zijn vrouw Beth en hun twee dochters. Een levenslange voorstander van een bewuste, holistische, instinctieve en natuurlijk manier van opvoeden, biedt Scott een manier van coachen door middel van telefonische hulp aan progressieve ouders wereldwijd. Zijn gratis E-zine, Transforming Parenthood, is online beschikbaar op www.scottnoelle.com
Het oorspronkelijke artikel staat op:http://www.scottnoelle.com/parenting/healing-gap
en is voor het eerst gepubliceerd in de zomer editie van 2002 van Kangaroo Kids, de nieuwsbrief van North West Attachment Parenting (herzien juli 2004)
Copyright © 2002-2004 by Scott Noelle. All Rights Reserved.
Eerder verschenen in Nieuwsbrief Natuurlijk Ouderschap 16, 2006