De misleiding van het ‘gecontroleerde huilen’
door Pinky McKay
Toen ongeveer twintig jaar geleden het zogenoemde ‘gecontroleerde huilen’ (controlled crying) ten behoeve van slaaptraining voor het eerst werd geïntroduceerd, werd het aanbevolen voor baby’s die ouder waren dan zes maanden, en niet voor pasgeborenen.
Er zijn nog steeds deskundigen die achter varianten van deze methode voor oudere baby’s staan, terwijl veel van deze deskundigen denken dat een vergelijkbare methode niet geschikt is voor jongere baby’s. Niettemin adviseren verschillende auteurs en zelfs sommige slaapcentra ook baby’s van enkele weken oud te laten huilen om ze te leren zelf in slaap te vallen.
Die adviezen lijken erg op de adviezen uit de jaren rond 1850. Soms worden de moderne slaap-training methodes gecamoufleerd door termen als “gecontroleerd troosten” of zelfs “gecontroleerd tot rust komen”, en bij elke vorm worden er verschillende aanbevelingen gedaan over hoe lang de baby mag huilen en hoe vaak en hoe lang de baby getroost mag worden. Soms wordt eenvoudigweg geadviseerd de baby te laten huilen totdat hij zelf in slaap valt.
Veel deskundigen op het gebied van slaaptraining beweren dat er geen bewijs is dat er schade ontstaat door gecontroleerd huilen. Toch is het belangrijk om op te merken dat er een groot verschil is tussen ‘geen bewijs van schade’ en ‘bewijs van geen schade’.
Feitelijk is het zo dat een groeiend aantal gezondheidsdeskundigen beweert dat het niet in het voordeel van de psychische en fysiologische gesteldheid van de baby is om ze te trainen te snel diep te slapen.
De Australian Association of Infant Mental Health (Australische Vereniging voor de geestelijke gezondheid van kinderen) zegt hierover het volgende: ‘Gecontroleerd huilen komt niet overeen met de emotionele en psychische behoeften van het kind, en kan ook onbedoeld negatieve gevolgen hebben.’ Volgens de vereniging zijn er – voor zover bij hen bekend – nog geen wetenschappelijke onderzoeken geweest die het stressgehalte of de emotionele impact op de ontwikkeling kind hebben gemeten bij baby’s die de methode van het gecontroleerde huilen ondergaan.
Ondanks de populariteit van het gecontroleerde huilen is de methode niet gebaseerd op wetenschappelijk bewijs. Professor James McKenna – directeur van het Moeder-Baby Gedragskundig Slaaplaboratorium aan de Universiteit van de Notre Dame en gerespecteerd wiegendoodexpert – omschrijft de methode van gecontroleerd huilen als ‘sociale ideologie gemaskeerd als wetenschap’. Wat hij daarmee bedoelt? Niemand heeft nog bestudeerd hoelang het nu precies veilig is om een baby te laten huilen, als dat het überhaupt is. Toch is er een overvloed aan meningen over hoe lang men een baby zou moeten laten huilen om hem te leren zelfstandig te gaan slapen.
Baby’s die gedwongen worden urenlang alleen te slapen -of alleen te huilen, want velen slapen niet eens- missen adequate verzorging en huid-op-huid-contact die net zo belangrijk zijn als voedsel voor hun ontwikkeling.
Een baby te laten uithuilen om hem een routine aan te leren, terwijl hij in feite honger kan hebben, is vergelijkbaar met een volwassene die zich moet aanpassen aan een zwaar trainingsprogramma in combinatie met een beperkte voedselinname. Het resultaat van dit energieverlies door langdurig huilen zonder mogelijkheid tot voedselinname spreekt voor zich: gewichtsverlies en het uitblijven van optimaal welbevinden.
Kinderarts William Sears zegt hierover: ‘Baby’s die getraind zijn om hun behoeften niet te uiten, lijken kalme, gehoorzame en lieve baby’s. In feite zijn deze baby’s meestal depressieve baby’s die het uiten van hun behoeften afgeleerd hebben.’
Vaak kun je niets doen aan de redenen waardoor kinderen depressies oplopen. Denk aan een trauma door vroege ziekenhuisopname of medische behandelingen. Maar wanneer we ons inleven in de baby is het makkelijk te begrijpen hoe een extreem strikte methode tevens een verband heeft met depressiviteit. En waarom zou je dit riskeren, zeker als je kind al eerder van je gescheiden is geweest? Denk je eens in: jij zou je ook terugtrekken en verdrietig worden als de mensen van wie je van houdt oogcontact met je vermijden – zoals bij sommige slaaptrainingen geadviseerd wordt – en herhaaldelijk je huilen negeren.
Een baby laten huilen verhoogt de hoeveelheid stresshormonen in het lichaam van de baby. Huilende kinderen krijgen een verhoogde hartfrequentie, lichaamstemperatuur en bloeddruk. Deze reacties zorgen voor oververhitting en kunnen in combinatie met braken als gevolg van de extreme beproeving zelfs leiden tot een groter risico op wiegendood bij kwetsbare kinderen.
Er kunnen op de langere termijn ook emotionele effecten optreden. Er is nadrukkelijk bewijs dat verhoogde hoeveelheid stresshormonen permanente veranderingen kunnen veroorzaken in de ontwikkelende hersenen van het jonge kind. Die veranderingen hebben effect op het geheugen, de alertheid en emoties. En ze kunnen een meer overdreven reactie op stress op latere leeftijd veroorzaken, inclusief een verhoogde kans op angst- en depressiviteitsstoornissen.
De Engelse psychotherapeut Sue Gerhardt, auteur van Why love matters: how affection shapes a baby’s brain’ (Nederlands: Waarom liefde zo belangrijk is: hoe liefde voor je baby zijn hersenen vormt), legt in haar boek uit dat de hypothalamus cortisol produceert wanneer een baby van streek is. In normale hoeveelheden kan cortisol geen kwaad, maar als de baby vaak en langdurig blootgesteld wordt aan stressvolle situaties zoals alleen huilen, worden de hersenen overspoeld met cortisol. In de toekomst zal er dan een over- of onderproductie plaatsvinden wanneer het kind blootgesteld wordt aan stressvolle situaties. Teveel cortisol houdt verband met depressie en angstigheid, en te weinig cortisol met emotionele afzondering en agressie.
Eén van de argumenten voor het gebruik van de methode van het laten huilen tot het kindje zelf in slaap valt is dat het ‘werkt’. Uit een recent onderzoek van een Australisch babytijdschrift bleek dat ondanks het feit dat 57 procent van de respondenten deze methode heeft uitgeprobeerd, 27 procent van de moeders geen succes had, 27 procent ondervond dat de methode één of twee dagen werkte, en slechts 8 procent concludeerde dat deze methode langer dan een week werkte.
Ik denk dat dit onderzoek enerzijds aantoont dat zelfs als deze strenge methode werkt, baby’s toch weer wakker worden als ze een nieuwe ontwikkelingsfase bereiken. En anderzijds dat baby’s eerder een bepaalde regelmaat bereiken en rustiger zullen slapen op het moment dat ze een geschikt niveau in de ontwikkeling bereikt hebben. Ook zonder slaaptraining of iets dergelijks.
“Ik ben zo blij dat ik de methode van het laten huilen niet heb toegepast. Mijn baby is nu vijftien maanden en zelfs mijn echtgenoot is mij erg dankbaar voor het feit dat ik wat dit betreft voet bij stuk hield. Leren luisteren naar je hart wanneer je een ouder bent geworden is het mooiste cadeau dat ik me kan voorstellen. Ik ken mezelf nu beter en ik denk dat het erg geholpen heeft in deze periode van mijn leven. Het feit dat ik weet dat mijn instinctieve reacties juist zijn geeft mij zoveel zelfvertrouwen als moeder.” – Michelle.
Gecontroleerd huilen en andere vergelijkbare methodes zullen misschien inderdaad werken om een zichzelf troostende, alleenslapende baby te verkrijgen. Maar het resultaat kan ook zijn dat het kind angstig, vastklampend en hyperwaakzaam wordt. Of nog erger, een kind bij wie het vertrouwen is verdwenen. Helaas kunnen we eigenschappen zoals vertrouwen en medelevenheid niet meten. Toch vormen zij de basisvaardigheden voor het vormen van relaties. We kunnen geen vertrouwensquotiënt geven aan een kind, zoals een intelligentiequotiënt. Eén van de meest trieste e-mails die ik heb ontvangen was afkomstig van een moeder die de methode van het gecontroleerde huilen heeft toepast bij haar peutertje van een jaar oud:
“Na een week de methode van het gecontroleerde huilen te hebben toegepast, sliep hij door, maar hij stopte met praten, terwijl hij daarvoor al enkele woordjes sprak. Het afgelopen jaar heeft hij fysiek contact met mij geweigerd. Als hij zichzelf bezeert, gaat hij naar zijn oudere broertje om getroost te worden. Ik vind het verschrikkelijk dat ik mijn eigen kind verraden heb.” – Sonia.
Het principe dat maakt dat de methode van het gecontroleerde huilen ‘werkt’ is van groot belang. Als gecontroleerd huilen ‘succesvol’ is om een kindje alleen in slaap te laten vallen, maakt hij een ontwikkeling door die neurobioloog Bruce Perry omschrijft als de ‘verslagenheidsreactie’ (defeat response). Normaal gesproken wanneer we ons bedreigd voelen wordt ons lichaam overspoeld met stresshormonen waardoor we klaargemaakt worden om te gaan vechten of vluchten. Maar baby’s kunnen beide niet, dus zullen zij hun behoeften communiceren door te huilen. Wanneer het huilen van een baby genegeerd wordt, zal dit trauma een ‘verslagen’ of ‘bevroren’ reactie tot gevolg hebben.
Uiteindelijk laat de baby het huilen achterwege als het zenuwstelsel de emotionele pijn en de pogingen tot het vragen om hulp uitschakelt. De baby die alleen gelaten wordt terwijl hij huilt leert een wrede les: dat hij geen verschil kan maken met wat hij doet. Dus waarom zou hij het nog blijven proberen? Zo wordt machteloosheid aangeleerd.
Neurowetenschappers en andere onderzoekers hebben aangetoond dat ouders invloed hebben op de groei en ontwikkeling van de hersenen en het aantal verbindingen tussen hersenzenuwcellen van hun kind als zij adequaat reageren op zijn behoeften. Het advies van de Australische Vereniging voor de Geestelijke Gezondheid van Kinderen luidt: ‘Kinderen raken veilig gehecht wanneer er direct, consequent en zorgvuldig op hun behoeften wordt ingespeeld. En een veilige hechting bij jonge kinderen is het fundament voor een goede geestelijke gezondheid.’
Wanneer je het nachtelijke huilen van je kindje vanuit een ander perspectief bekijkt, zul je merken dat hij zijn behoeften toont in plaats van dat hij je probeert te manipuleren. En dan kun je op de juiste manier reageren, afhankelijk van de leeftijd van je baby en zijn behoeften. Daarmee maak je je kindje niet alleen intelligenter, je creëert ook nog een stabielere basis voor zijn toekomstige geestelijke gesteldheid.
Vertaald door Anne Koopmans
Uittreksel en vertaling ervan met toestemming van de auteur van Sleeping Like a Baby.
Pinky McKay is moeder van vijf kinderen, Lactatiekundige (IBCLC) en een gecertificeerd docente babymassage en afkomstig uit Melbourne, Australië. Naast het boek Sleeping Like a Baby schreef zij ook de boeken Parenting By Heart, 100 Ways to Calm the Crying en How do we Tell the Kids?
Bezoek voor meer informatie de website
www.pinky-mychild.com.
————————————————————————
Meer lezen: Penelope Leach: Baby laten huilen veroorzaakt hersenschade
www.hln.be/hln/nl/38/Je-Kinderen/article/detail/1096459/2010/04/22/Baby-laten-huilen-veroorzaakt-hersenschade.dhtml
Position Paper 1: Controlled Crying door de Australian Association for Infant Mental Health Inc. www.aaimhi.org/documents/position papers/controlled_crying.pdf met bibliografie en suggesties voor alternatieven voor gecontroleerd huilen.
Eerder verschenen in Natuurlijk Ouderschap 17, 2010
Zeer interessant artikel, komt voor een groot deel overeen met mijn eigen gevoel: het zal absoluut werken om het kind een tijdje te laten huilen en zo te leren in slaap te vallen, maar wat zijn de neveneffecten? Maar wat ik erin mis (en ook in het artikel “De schaduwkant van slaaptraining”) is wat je dan WEL moet doen. Ons zoontje van bijna 5 maanden oud (groeit verder prima en is gezond) bleek enkele dagen geleden overprikkeld te zijn (gevolg: heel veel brullen, eindeloos aandacht vragen en alleen in de nacht nog slapen, overdag nauwelijks meer) doordat hij sinds enkele weken onvoldoende aangaf dat hij meer slaap nodig had (eerste maanden leek het wel goed te gaan). Maar nu de vraag wat te doen. In een rijdende kinderwagen blijkt hij goed in slaap te vallen, en daar maken we nu maar even gebruik van: gevolg hij slaapt nu veel meer en is vrolijk en rustig, je ziet hem echt opknappen.
Maar “gewoon” in bed leggen = nagenoeg altijd huilen en dat wordt exponentieel harder bij het (conform slaaptrainingen) 10 minuten wachten waardoor hij compleet overstuur is. Aan de borst in slaap vallen gaat overigens wel prima in de (latere) avonduren en een heel enkele keer lukt in slaap vallen hem in diezelfde avonduren ook zonder de borst. Volgens slaaptraining-boeken hadden we al veel eerder met op het bed leggen, laten huilen, leren in slaap te komen moeten beginnen, is hoe het gaat en ging karakteristiek voor het ons-kind-geen-kans-geven-om-zelf-te-leren-inslapen en moeten we nu het harde huilen gaan negeren. En dan lees ik dit artikel… Wat moeten we nu wel doen als we niet voor de principes van slaaptraining gaan, we kunnen toch moeilijk iedere dag 5x per dag de hele komende winter de kinderwagen gaan rijden iedere keer als hij moe is tot hij er misschien overheen groeit??? Wie heeft tips wat dan wel te doen???
Dag René, je schrijft het zelf al, aan de borst bijv., een heerlijke manier om in slaap te vallen, of heb je al een draagdoek geprobeerd? Zeker op deze leeftijd hebben baby’s meestal hulp en lichaamscontact nodig om in slaap te vallen. Als je meer praktische ideeen in details zoekt, kom bij de ap-nl mailgroep of het forum.
Hoi,
ook ik zit met mijn handen in het haar! Mijn verhaal lijkt op dat van René. Mijn zoontje van 6,5 maand heeft nooit goed geslapen. Ik heb de eerste 2 maanden van zijn leven zelf amper geslapen omdat hij alleen maar rechtop liggend tegen mijn borst wilde slapen. Met als gevolg dat ik dus de hele nacht rechtop wakker in de kussen zat. Overdag in de draagdoek.
Ik heb alle regulieren adviezen altijd de laan uit gestuurd, met het idee, het gaat wel over. Maar nu een half jaar verder en met wallen tot op mijn knieen is de moedeloosheid me te groot aant worden. Snachts word hij nog steeds 4 keer wakker, krijsen en het duurt minstens een half uur, schommelen/ wiegen/ borstgeven/ koesteren voordat hij weer slaapt. En dat is natuurlijk leuk voor klein lief, maar voor moederlief ook wel erg zwaar. (tevens kom ik hier ontzettend veel woede tegen, omdat ik het nogal ondankbaar vind.)
Ik zit enorm in een spagaat. Ik wil graag aan AP werken, maar wat moet een kind met AP als wij het dadelijk echt niet meer aankunnen. Ik weet soms niet meer wat ik moet doen, hij ligt dan aan mijn borst, tussen ons in, meer lichaamscontact kan hij niet hebben. Hij gaapt zich te ongans, maar slapen… homaar…..
Dus inderdaad wat moeten we dan?
Ik zal me aanmelden op de mailgroep en het forum. Ik ben namelijk nog steeds niet voor laten huilen, maar ik denk niet dat ik dit nog veel langer zo kan volhouden.
Groet, Joan
Dank voor jullie reactie. Nu ons zoontje tandjes krijgt heeft hij nog veel meer behoefte heeft aan nabijheid! Rest mij als bezorgde papa nog één vraag: hoe gaat dit verder? Ik ben er helemaal voor om voorlopig dit patroon (in slaap vallen aan borst, in kinderwagen of op de schouders van papa) nog wel even door te zetten, maar zijn we niet een mogelijk “probleem” aan het opschuiven? Ooit gaat hij wel van de borst en ik neem aan dat ons zoontje ooit wel in een eigen bed gaat slapen en krijgen we dan niet alsnog hetzelfde “probleem” waar de slaaptrainingboeken voor waarschuwen: nooit geleerd in bed in slaap te vallen dus nog veel meer en harder gejengel en gebrul als we hem moeten neerleggen? Hebben jullie ervaringen?
Dag René,
ik hoor daar eigenlijk zelden problemen over. Ik weet ook van onze eigen kinderen dat ze echt op een gegeven moment zelf in slaap vallen, al dan niet in eigen bed, zonder borst of andere hulp. Ze groeien daar vanzelf naartoe en hebben geen angsten rond (in)slapen opgelopen. Mocht je het toch te lang vinden duren, dan zal je zoontje iig al weer wat ouder zijn en kan je andere dingen proberen, uitleggen, rituelen, afspraken maken enz.
Beste Rene,
Erg herkenbaar verhaal, met onze dochter waren de eerste maanden extreem moeilijk qua hoeveelheid huilen. Uren per dag werd er gehuild en het enige wat hielp leek te zijn haar oppakken en wiegen (lees: sussen), dan stopte ze uiteindelijk wel en konden we haar in bed leggen. Op deze manier werd het erg vermoeiend allemaal. En laten huilen konden we niet over ons hart verkrijgen en dat voelde ook absoluut niet goed. niemand had een goed advies voor ons. We zijn op zoek gegaan naar alles wat kon helpen en toen vonden we Aletha Solters boek: ‘de taal van huilen’. Dit is 25 jaar wetenschappelijk onderzoek naar ‘onverklaarbaar’ huilen bij babies. Dus al het andere huilen dan waar een duidelijke lichamelijk oorzaak achter zit. (honger, moe, volle luier, etc.) De schrijfster stelt dat een baby dmv huilen stress kan kwijtraken wat het de hele dag opdoet, alles is immers nieuw en mogelijk spannend en moeilijk te begrijpen. Het is dus erg belangrijk voor je kindje om zich te kunnen uiten. Maar niet alleen! Dus houd je kindje bij je, in je armen en stimuleer het huilen, dit is het tegenovergestelde van het wiegen en sussen wat normaal kan helpen. Ze raadt aan om niet te wiegen of te sussen, maar het kindje stil in je armen te houden en aan te kijken en te vertellen dat het ok is, dat je van haar houdt, dat je begrijpt dat het moeilijk moet zijn om als baby zijnde alles maar te moeten aanschouwen en ondergaan zonder dat je alles begrijpt, dat ze mag huilen, en dat je ongeacht wat van haar houdt, etc. Kortom, het is belangrijk dat je kindje voelt dat ze volledig geaccepteerd wordt en dat je liefde grenzeloos is. Ze waarschuwde voor de enorme huilpartijen die de eerste dagen daardoor kunnen ontstaan, dat gebeurde bij ons ook, meer dan een uur lang extreem hard huilen op mijn schoot, uit haar tenen kwam het, dat 2x per dag, 2 dagen lang. Daarna…. was het over, ze was ontspannen, hoefde zelden nog te huilen, misschien 20 minuten per week, in mijn armen. Ze kon weer heerlijk in onze armen in slaap vallen, wat ze eerder niet meer deed. Het voelde zo goed, nu is ze 2, ze is een meisje met zelfvertrouwen, heeft nooit alleen hoeven huilen, ze huilt niet als ze valt en het geen pijn doet, ze valt nog steeds soms in onze armen in slaap tijdens het voorlezen, ik vind dat tekenen dat er een goede hechting is, ze ons vertrouwd en weet dat we er altijd voor haar zijn.
Negeer de slaaptrainingsboeken etc. maar zorg dat je doet wat je intuitie je verteld. Ons wordt altijd gezegd dat je moet oppassen met je kind in je bed te laten slapen, want ‘je krijgt ze er nooit meer uit’. ik word daar een beetje agressief van, ons kindje slaapt als ze dat wil in ons bed, en elke avond leg ik haar weer in haar eigen bed. Soms word ze ’s nachts wakker om wat voor reden dan ook, dromen, tanden, ziek, etc. Ik leg haar dan tussen ons in en dan slapen we met ons 3en tot een uur of 9 ’s ochtends. De volgende avond wil ze prima weer in haar eigen bed. We hebben daar nooit problemen mee gehad. Ik ben van mening dat alles te maken heeft met een goede hechting en vertrouwen bij je kindje. En een groot onderdeel daarvan is, en daar ben ik van overtuigd, je kindje serieus nemen, ook het huilen, en duidelijk magen dat het er allemaal mag zijn. Gebruik je een speen? mijn tip is, gooi die als eerste weg, het lijkt dat het je kindje troost geeft, maar in werkelijkheid ontneem je je kind de kans om zich te uiten, met als gevolg meer opgekropte frustraties.
sterkte…
Beste Alexander,
Bedankt voor jouw duidelijke en mooie reactie. We vinden het heel mooi hoe jij het hebt aangepakt en fijn om te horen dat jou dit een lieve dochter heeft opgeleverd die veilig aan jullie gehecht is: dat willen wij uiteraard ook voor ons zoontje! Een speentje hebben wij trouwens nog zo’n beetje nooit gebruikt, vinden we iets te gemakkelijk (hup speen erin in plaats van aandacht voor wat het kindje nodig heeft).
Inmiddels gaat het met ons zoontje beter dan ik in oktober schreef. Nadat in eerste instantie alleen de kinderwagen hielp om ‘m in slaap te krijgen zijn we nu zo ver dat ’s avonds wiegen en borst goed werken, ´s ochtends een ritje in de kinderwagen (inmiddels niet meer in de reiswieg maar eerst zittend en als hij slaapt laten zakken naar ligstand) goed werkt en ´s middags vooral veel wiegen nodig is. En we zijn er inderdaad ook achter dat soms ook even oppakken en zeggen dat het goed is en we van hem houden beter werkt dan meteen te gaan wiegen. Wel hebben we aardig moeten volhouden omdat achter elkaar 6 tandjes krijgen, een verkoudheid met oorpijn en vervolgens verstopping na het eerste vaste voedsel hem volledig uit zijn ritme haalden waardoor alle inspanningen tot hem in slaap krijgen vaak vruchteloos leken te zijn: veel gebroken nachten en weinig begrip hiervoor vanuit de omgeving. Toch ben ik heel blij dat we tot op heden geen `slaaptraining` hebben toegepast, juist ook omdat er dus heel vaak andere redenen waren waarom inslapen moeilijk ging.
Nog één vraag blijft voor ons over: ´s middags slapen blijft voor ons inmiddels ruim 7 maanden oude zoontje moeilijk en soms zijn we meer dan een uur bezig met rustig maken, wiegen en borst terwijl we aan alles merken dat hij gewoon moe is en het slapen hem echt goed doet (als we niet doorzetten dan merken we dat absoluut de rest van de dag). Heeft iemand nog suggesties hiervoor?
Groet, René
Lieve ouders, heb geduld (hoe moelijk dat soms ook is) en geniet!
Oow wat enorm herkenbaar allemaal! En wat fijn om te lezen dat er meerdere ouders zijn die in dezelfde situatie zitten. Jullie schrijven alleen vooral over kinderen die al een paar maanden zijn, mijn dochter is 6 weken. Ik ben net begonnen met slaaptraining, nadat ik haar alle weken op de arm of borst heb gehouden. ’s Nachts slaapt ze goed, ze begint altijd in haar eigen bed maar eindigt meestal bij ons in bed. Ook gedurende de ochtend slaapt ze goed, maar in de middag is het vaak een ramp. Ze wil absoluut niet slapen en zeer zeker niet alleen in bed. Soms valt ze geen eens in slaap in de wandelwagen, of ze wordt gelijk na het wandelen weer wakker. In de draagdoek heeft ze maar een slaapje van 45 minuten en wil er daarna weer uit. Ze vecht met malende armpjes enorm tegen de slaap dus heb ik haar in een inbakerzak gedaan (hier kan ze haar armen nog wel in de zak bewegen), maar dit vind ze niet altijd fijn, uiteraard doe ik hem dan ook uit.
In de middag heb ik zelf nog erg behoefte aan een slaapje, maar dat zit er helaas niet in. Nu we op aanraden van het consultatiebureau met de slaaptraining begonnen zijn raakt ze echt volledig overstuur. Ik vind het hierdoor erg lastig om naar mijn gevoel te luisterenn, want ik wil het niet verpesten. Wat denken jullie, moet ik die slaaptrainings volledig aan de kant gooien en haar gedurende de dag standaard in de doek of op te arm te houden of zal ik haar iedere dag aanbieden om alleen te slapen en als het na 5 a 10 minuten huilen niet lukt haar in de draagdoek hangen?
Hopelijk hebben jullie en idee, want ik wordt steeds meer onzeker waardoor het alleen maar lastiger wordt om naar mijn gevoel te luisteren.
Groetjes, Chantal
hallo chantal,
heb je inmiddels iets gevonden dat werkt? ben je met de slaaptraining verder gegaan of niet? ik zit nl in ongeveer dezelfde situatie en ben echt radeloos aan het worden: hij slaapt overdag absoluut niet in zijn bedje. ’s nachts gaat beter gelukkig. het huilen waar het in dit artikel over gaat: is dat lang laten huilen? of gaat het over uberhaupt laten huilen? want ik ben alleenstaande en wat moet ik dan doen als mijn kleintje huilt in bed? als ik hem niet mag laten huilen, moet ik dan alsmaar met hem in mijn armen gaan zitten? want alleen dan slaapt hij als een roosje. ik laat hem nu steeds 10 minuten huilen en als dat goed gaat, als hij niet in soort alarm huilen schiet, nog eens 5 minuten erbij. als dat niet goed gaat neem ik hem op, en na sussen probeer ik het weer opnieuw. maar soms mondt dat uit in alsmaar hetzelfde verhaal: in bed leggen, huilen, opnemen, sussen, in bed leggen huilen etc etc. zijn we zo twee uur verder! wat te doen?
groetjes, nanette
Hallo lieve ouders,
Mijn dochter van inmiddels 14 maanden was en is een zeer alerte baby/dreumes. Haar broer van 7 was altijd een slaapkop, hij sliep op zijn 4e nog steeds ruim 2,5 uur ’s middags. Met de komst van onze dochter ben ik er achter dat echt elk kindje zo uniek is, met eigen aardigheidjes (staat liever dan eigenaardigheidjes:)) – en dat betekende in mijn geval dat ik dochterlief vanaf het moment van de geboorte standaard bij mij in bed lie slapen, daar slaapt ze nu nog de hele nacht en het eventuele tussendemiddagslaapje doet ze daar ook.
Ze kan zelf al in en uit bed klimmen met haar 78 centimetertjes, maar nog niet bij de deur, dus dat gaat prima.
Verder heb ik haar vanaf een maand of 5 (eerder dan dat dacht ik er niet aan gek genoeg) in een Boba Carrier gedragen, toen ze zo klein was de hele dag maar nu nog steeds als ik stofzuig en ze is te moe om zelf te spelen – vaak drinkt ze uit mijn borst onder het stofzuigen en valt ze in slaap. Ook naar de stad/het bos/naar school voor zoon zit ze vaak in de draagzak.
Het resultaat wat mij betreft: een heerlijk zonnetje in huis, dat ontzettend makkelijk contact maakt met wildvreemden op straat, dat makkelijk eindjes weg loopt buitenshuis of op visite om altijd weer bij mij terug te keren als ze genoeg ontdekt heeft, dat niet huilt als ze valt en het was niet ernstig (net zoals een vader ergens hierboven dat beschreef).
En altijd maar weer die veilige plek bij mama om van daaruit ofwel de wereld te aanschouwen of met haar gezichtje in mijn ‘boezem’ weg te duiken als ze er even te moe/verlegen/whatever voor is.
Heel veel succes en genieten! Ik stuit wel op wat weerstand in mijn omgeving maar raak hoe langer hoe meer overtuigd van het natuurlijke hiervan. Mijn kindje geniet van haar leven en ik dus ook!
Buiten dat heb ik het gevoel (ondanks de eigenheid van elk kind en de verwondering die blijft) dat ik mijn dochter heel goed mag leren kennen, ze is als een open boekje doordat we dezelfde taal spreken, die van liefde en aandacht.
Lieve groet,
Lisette
ps, ik denk maar zo: als mijn meisje 98 wordt…wat is dan een paar jaar non-stop mamaliefde/geduld/toewijding..? Zéér de ‘moeite’ waard! 🙂
PSII: wat ik zeggen wilde maar vergat: dochterlief slaapt bijzonder weinig, al vanaf haar geboorte. Alleen ’s nachts heel goed, afgezien van het voeden-op-verzoek momentjes die er ook nu nog zo’n 3x per nacht van 12 uur zijn. En die drinkmomenten vind ik heerlijk, ik heb het al bijna niet meer door, bij wijze van spreken.
Door haar in de draagzak rond te dragen voelt ze blijkbaar wel de rust om in slaap te vallen, wellicht door mijn warmte of hartslag?
Hoe dan ook, de ouder die hier tijd en zin voor/in heeft is een gelukkig mens – het haalt zoveel onnodige stress bij ouder en baby weg! 🙂
[…] https://www.natuurlijkouderschap.org/de-misleiding-van-het-%E2%80%98gecontroleerde-huilen%E2%80%99/ […]
[…] al zoveel huilt… Ik wil hem ‘s nachts niet nog eens hetzelfde aandoen. En artikels als deze doen me dan ook weer twijfelen. Ik vind het echt moeilijk. Hoe meer je op internet zoekt, hoe meer […]
[…] your monkey do it! Meer lezen? Troost: niet doorslapen heeft voordelen voor je baby (De Morgen) De misleiding van het gecontroleerde huilen (Natuurlijk Ouderschap) De schaduwkant van slaaptraining (Natuurlijk Ouderschap) Let your monkey do it (Kiind) Luie […]
[…] De misleiding van het gecontroleerde huilen (Natuurlijk Ouderschap) […]
[…] kunnen (over zelfregulatie en coregulatie in gewone mensentaal) (Kenniscentrum Borstvoeding) De misleiding van het gecontroleerde huilen (Natuurlijk Ouderschap) Attachment Theory (Simply Psychology). Controlled Crying (AAIMHI) Auteur […]