Zo veel behoeften, zo weinig tijd: een teer evenwicht

Isabelle Fox, Ph.D.

Het is laat in de middag. Benjie van 14 maanden huilt omdat hij vastgehouden wil worden en aan de borst wil. De vierjarige Jenny heeft de vloer bezaaid met Lego en heeft hulp nodig bij haar bouwwerk. Tom, de vader, komt zojuist binnen en zou op dit moment heel graag met zijn vrouw Jill willen vrijen. En Jill’s vermoeide lijf schreeuwt om een ontspannend heet bad. De vier gezinsleden hebben op zich allemaal redelijke behoeften. Ieder zou mogen verwachten dat die behoeften bevredigd worden. Hoe een evenwicht te vinden in het respecteren en bevredigen van alle behoeften binnen het gezin is een enorme uitdaging voor alle ouders die hun kind gewetensvol en met liefde willen begeleiden bij het opgroeien.

Helaas is er een groot verschil in het vermogen van een dreumes om zijn verzoek om geruststelling en voeding uit te stellen en het vermogen van zijn vader en moeder om te wachten en vooruit te plannen. Baby’s en dreumesen bij wie de roep om hulp snel wordt beantwoord leren dat de volwassenen in hun leven betrouwbaar en zorgzaam zijn. Ze leren erop te vertrouwen dat de wereld veilig en voorspelbaar is. Normaal gesproken ontwikkelen ze een positieve en optimistische houding, iets waarvan ze hun leven lang plezier zullen hebben. Omdat ze het vermogen heeft te communiceren, is Jenny van vier beter in staat te tolereren dat haar moeder even geen tijd heeft voor haar. Maar om zich gewaardeerd te voelen, zal de hulp wel binnen afzienbare tijd moeten komen. Dat zal haar gevoel van vertrouwen versterken. De meeste invoelende en betrokken ouders zijn intuïtief in staat zulke behoeften van kinderen te begrijpen.

Misschien is het moeilijker om een manier te vinden om aan de behoeften van Tom en Jill tegemoet te komen. Tijdens deze vroege kinderjaren, die vol stress kunnen zijn, maken vaders en moeders zelden de tijd om voor elkaar te zorgen. Het kan ook moeilijk zijn om hulp en steun voor zichzelf te vragen. Ze kunnen aannemen dat hun specifieke behoeften wel duidelijk zijn voor hun partners, al is dat niet altijd het geval. Hierna volgen wat tips om ouders te helpen elkaar op emotioneel en fysiek gebied te ondersteunen. Elke dag zouden ouders zichzelf deze belangrijke vragen kunnen stellen:

1. Heb ik mijn partner een compliment gemaakt, of iets opbouwends gezegd?
2. Heb ik gevraagd of ik kan helpen (thuismoeders hebben ook hulp nodig in het huis en bij de verzorging van elk kind)?
3. Heb ik geluisterd naar wat mijn wederhelft heeft bezig gehouden vandaag?
4. Heb ik met respect gereageerd op de behoeften van mijn partner aan rust, eten, bescherming en stimulans?
5. Heb ik tijd voor ons samen ingepland, zeg een paar uur, één keer per week?
6. Ben ik aardig als mijn partner ziek is, gewond of zich rot voelt?
7. Als ik boos of verdrietig ben, kies ik dan een goed moment uit om te bespreken wat de oorzaak daarvan is?
8. Laat ik mijn affectie op een non-verbale manier zien door mijn partner genoeg vast te houden, te knuffelen, te zoenen en te strelen?
9. Zorg ik ervoor dat mijn partner seksueel bevredigd blijft of stel ik intieme momenten uit?

Als volwassenen hebben we misschien niet direct bevrediging van onze behoeften nodig, maar als het zelden gebeurt, kan ons huwelijk verwelken, en gedijen onze kinderen niet. Een familie in harmonie te laten functioneren, ervoor te zorgen dat ieder lid zich gerespecteerd voelt, gewaardeerd en geliefd, kost tijd, overleg, inspanning en een dosis humor. Het is een heel teer evenwicht.

Isabelle Fox, Ph.D. is een psychotherapeut en schrijver van ‘Being there; The Benefits of a Stay-at-Home-Parent’.

Eerder verschenen in Nieuwsbrief Natuurlijk Ouderschap 7, 2001